بررسی اثرات تراکم شهری بر پایداری محیط زیست شهری در شمال ایران (مطالعه موردی: شهر ساری)

موضوع پایداری زیست محیطی طی سه دهه پایانی قرن بیستم توجه بسیاری از افراد بخصوص محققین و دولت ها را جلب نموده است. با توجه به تغییرات همه جانبه و سریعی که در شهرهای ایران از چند دهه گذشته شروع و در حال انجام است، ارزیابی پایداری زیست محیطی شهرها برای دستیابی به یک برنامه ریزی شهری مناسب و درعین حال همگام با متغیرهای محیط طبیعی ضروری به نظر می رسد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات تراکم شهری بر پایداری محیط زیست شهر ساری است، جهت سنجش میزان تأثیرگذاری دو جامعه آماری شهروندان و مسئولین و کارشناسان مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از شناسایی و انتخاب شاخص های مورد نظر در رابطه با محیط زیست شهر و جمع آوری داده ها، جهت تحلیل اطلاعات شهروندان از آزمون های بیومینال و کروسکال والیس و نرم افزارspss استفاده شده است. و برای تحلیل اطلاعات کارشناسان و مسئولین با استفاده از رویکرد ترکیبی از تکنیک های fahp و fvikor شاخص های تحقیق ارزیابی و اولویت بندی شده و شاخص ها در مناطق با تراکم های مشخص امتیازدهی شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد مناطقی که تراکم جمعیتی متوسط تا بالایی دارند ازنظر پایداری محیط زیست در وضعیت مطلوب تری نسبت به مناطق دارای تراکم پایین و نواحی حاشیه ای شهر قرارگرفته اند. بنابراین آگاهی از وضعیت پایداری زیست محیطی نواحی مختلف شهری و شناخت وضع موجود می تواند نقش مهمی در ارتقای مدیریت و برنامه ریزی و تخصیص بهینه منابع جهت بهبود رفاه ساکنین و حل مشکلات آن ها داشته باشد.